Vergelijkingen
7-10-2020
Artikel door Katharina Bregenzer
Vergelijkingen
Op het eerste gezicht lijkt het vergelijken van zichzelf een onuitsprekelijk moeilijke constructie. We passen de normen die we voor onszelf hebben toe op anderen of andersom.
Dit kan van alles zijn, van trivialiteiten zoals het verschijnen van een lichaamsdeel tot sociale structuren zoals sociale status.
Waarom vergelijken we onszelf? De mens, een sociaal wezen door en door, lijkt voortdurend op zoek te willen gaan naar vergelijking. Het, de vergelijking, dient vooral de aanpassing aan een groep/beweging/laag en tegelijkertijd de afbakening van andere sociale groepen. We classificeren onszelf, waardoor we het gevoel krijgen dat we erbij horen en dat we een interpersoonlijk thuis hebben. Ik vergelijk, ik maak vergelijkingen, ik zie wat de verschillen en wat de overeenkomsten zijn en kan dus iets bekends vinden.
Deze vergelijkingen kunnen dus een zeer positieve invloed op ons hebben, omdat ze een gevoel van veiligheid, kameraadschap en saamhorigheid creëren, maar ze kunnen ook het tegenovergestelde effect hebben. Want, zoals het gezegde luidt, vergelijking is wat ons ongelukkig maakt. Maar waarom is dat zo?
Hier kan ik alleen maar mijn hele persoonlijke mening en observatie voor zichzelf laten spreken. De vergelijking lijkt me de laatste 300 jaar enorm veranderd.
Wat is er in die tijd veranderd?
De wereld groeide samen. Door de kolonisatie, de industrialisatie en de globalisering die er later uit voortgekomen is, is onze perceptie van onszelf en van anderen veranderd, maar vooral ook enorm gegroeid.
Als een dorpsbewoner in de 18e eeuw zichzelf vooral vergelijkt met de 10-200 mensen uit zijn vrienden- en kennissenkring, en onder hen vooral met zijn leeftijdsgenoten of die met een vergelijkbare status, dan voelt de hele wereld zich in het tijdperk van televisie, smartphone en YouTube binnen handbereik.
De mooiste, slimste, rijkste, beste, sterkste en meest getalenteerde mensen ter wereld zijn natuurlijk degenen die de meeste media-aandacht trekken. Zelfs in de 18e eeuw hadden superlatieven een sterke aantrekkingskracht. In die tijd werd echter zelden van zulke grote talenten en buitengewone mensen gehoord. Vandaag de dag zitten alle kanalen die ons elke dag aanspreken er vol mee. Dus als ik elke dag vooral de mooiste, slimste, rijkste, beste, d.w.z. vermoedelijk nog vaker dan mijn, maar meestal heel normale, vrienden zie, dan is deze perceptie veranderd. Ik zie, daarom ben ik - niet. Want in vergelijking met deze mensen zou het ons gesuggereerd moeten worden, we zijn, God weet het, niet zo vlekkeloos, kiem- en foutvrij. We zijn dan altijd een beetje meer onvolmaakt. En wie de dagelijkse vergelijking in alle disciplines verliest, verliest niet alleen het plezier, maar vooral ook het zelfvertrouwen.
Dus deze kant van de eigenlijk zo betekenisvolle constructie "vergelijking" doet ons echt geen goed op de lange termijn. Op dit punt lijkt het gezegde toch te kloppen.
Wat kan u helpen?
Daarom zal ik je één ding zeggen: Niemand is in alles het beste. Dat is niet alleen geruststellend, maar vooral een onschendbaar feit. Niemand is elke dag geweldig, in een goed humeur, perfect gestileerd en geeft alleen maar wijze antwoorden. Ook al lijkt het misschien niet zo, het leven is niet de cover van een tijdschrift en niemand is ooit geboren met een filter op zijn gezicht.
We zijn allemaal gelijk in één ding: we hebben de kans om een prachtig persoon te zijn, om aan onszelf te werken en om een mooi leven te creëren samen met de echte mensen van ons dagelijks leven. Dit is waar we ons op moeten concentreren en proberen de omstandigheden zo aangenaam en tegelijkertijd zo fouttolerant te maken dat we uiteindelijk niet perfect zijn, maar altijd onszelf kunnen zijn.
